اولین بازی دنیا باز تاریخ چه بود؟ - وبلاگ همه خوبا

به گزارش وبلاگ همه خوبا، هر ژانر بازی های ویدیویی از جایی نشأت می گیرد، اما شناسایی ریشه های واقعی حتی بزرگترین و مهم ترین آن ها همواره آسان نیست. در این بین سبک دنیا باز، یکی از برترین نمونه های این واقعیت ناامیدکننده است.

هر زمان که گیمرها سراغ یک بازی دنیا باز مدرن می فرایند، معمولا می دانند که چه انتظاری باید از آن داشته باشند. انبوهی از شخصیت ها و ماموریت ها، فعالیت های جانبی بی شمار و دنیایی بزرگ، همه به نشانه های این ژانر تبدیل شده اند. برای مدتی، تمایل به ساختن دنیا های بزرگ تر ظاهرا توانایی توسعه دهندگان را در راستای پر کردن آن ها با محتوای سرگرم نماینده کاهش داد. بعضی برای خلاصه کردن این مشکل به عبارت عریض مانند یک اقیانوس، عمیق مانند یک گودال تکیه کردند.

البته تاریخچه ژانر دنیا باز پر است از نمونه هایی از یک استودیو که سعی نموده دنیایی بزرگتر از نظر فنی بسازد، قبل از اینکه حتی بداند با فضای اضافی ساخته شده چه کند. در واقع یک موضوع مهم و ثابت در تکامل ژانر دنیا باز این بوده که معمولا بعضی از بازی ها وجود دارند که در نهایت با ایده هایی که بازی دیگری قبلا مطرح نموده بود، عرضه می شوند اما نمی توانند آن را به خوبی پیاده سازی نمایند.

آیا یک دنیا بزرگ کافی است؟

بخشی از علت سخت بودن شناسایی اولین بازی دنیا باز واقعی این است که هیچ تعریفی برای یک بازی دنیا باز وجود ندارد که بتواند همه را راضی کند. هسته این ژانر دنیای بزرگی است که می توانید تا حد امکان آزادانه آن را کشف کنید، اما حتی این مفهوم نیز جای بحث زیادی دارد. به عنوان مثال، بعضی از بازی های اولیه مانند Jet Rocket 1970 یا Western Gun 1975 به شما اجازه می دادند تا در محیط های بزرگ تری حرکت کنید اما فعالیت های زیادی برای انجام دادن در آن محیط ها وجود نداشت.

این بازی ها معمولا از المان های گمراه نماینده ای استفاده می کردند تا خطی بودن خود را پنهان نمایند. به طور مشابه، تعداد کمی از بازی های ماجراجویی اولیه، گیم پلی خود را به صورت غیرخطی ارائه می کردند، اما این بازی ها معمولا به شما اجازه نمی دادند که دنیا های دیجیتالی بزرگ را به وسیله چیزی غیر از دستور های متنی ابتدایی ابتدایی کاوش کنید.

اگرچه آن بازی های اولیه برای تکامل ژانر دنیا باز مهم محسوب می شوند، اما تنها با ابتدایی ترین معیارهای این سبک مطابقت دارند. اگر به دنبال اولین نمونه از بازی های دنیا باز هستید که به بازی های مدرن و امروزی این سبک نزدیک تر باشد، باید چند پارامتر دیگر را نیز در نظر بگیرید. فارغ از اینکه یک دنیا چقدر بزرگ باشد، بازی باید از مقدار بزرگ آن برای یاری به حس غوطه وری استفاده کند. بعلاوه تصمیمات بازیکن در خصوص اینکه کجا برود و چه کاری انجام دهد، تا حد امکان روی گیم پلی و ترجیحا داستان تاثیر بگذارد. با وجود این نکته ها وقتی شروع به جست و جوی در بازی های قدیمی می کنید، ممکن است متوجه شوید که یک بازی وجود دارد که از بقیه متمایز است.

Ultima 1: The First Age of Darkness

بازی Ultima 1: The First Age of Darkness در ژوئن 1981 به وسیله California Pacific Computer Company منتشر شد. این بازی که برای رایانه شخصی اپل 2 (Apple II) پیشرفته بود، بازیکنان را به شکست دادن یک جادوگر شیطانی موظف می کرد. با وجود اینکه Ultima 1 یک هدف تعیین و نهایی دارد، با این حال بازیکنان می توانند در هر زمان به هر جایی روی نقشه که می خواهند، بفرایند. این حجم از آزادی، همراه با تعداد زیادی ماموریت و تجهیزات اختیاری، به بازی به نوعی این افتخار را می دهد که اساسا اولین بازی نقش آفرینی دنیا باز باشد.

البته، از آنجایی که Ultima 1 برای کامپیوترهای 8 بیتی ساخته شده بود، تنها عناصر پایه ای این ژانر را در خود داشت. بازی از زاویه دید بالا به پایین برخوردار بود و انیمیشن های مبارزات بسیار ساده بود. علاوه بر این بازی بسیار کوتاه است. هر بازیکنی که بداند باید چکار بکند، می تواند بازی را در حدود سه ساعت به خاتمه برساند و از طرفی داستان نیز هرگز از ماموریت ذکر شده فراتر نمی رود. با این حال، آزادی محض و فقدان یک راستا به طور کلی به گیمرهای قدیمی طعم چیزی را داد که در نهایت در فرمول بازی های نقش آفرینی دنیا باز شکوفا شد.

از آنجایی که Ultima 1 زمینه را برای مفاهیم و ایده های پیشرفته تر سبک دنیا باز فراهم کرد، می توان انتظار داشت که جهش بزرگ بعدی این ژانر، اساسا نوعی کلون این بازی باشد. به هر حال، زمانی که Doom در سال 1993 وارد بازار شد، بسیاری از بازی های تیراندازی اول شخص پس از آن سعی کردند تا فرمول آن را تقلید نمایند و در عین حال آن را بهبود بخشند. به همین علت است که آن بازی ها اغلب Doom clones نامیده می شوند. با این حال، جهش قابل توجه بعدی در سبک دنیا باز پس از Ultima 1، تفاوت های زیادی با این بازی داشت. گیمرها به جای ماجراجویی در سرزمین شمشیرها و جادوگری، در سال 1984 به سمت ستاره ها رفتند.

Elite 1984

وقتی بازی Elite را در گوگل جست وجو می کنید، احتمال اینکه به بازی Elite Dangerous برخورد کنید، بالا است. برخلاف بازی Prey اثر آرکین، این بازی به نسخه کلاسیک خود وفادار است. Elite Dangerous در واقع یک نسخه به روز شده از Elite اصلی است. این بازی ها هر دو دنیا باز هستند , به بازیکنان این آزادی را می دهند تا کهکشان هایی که صورت رویه ای یا اتوماتیک فراوری شده را هر طور که می خواهند، کاوش نمایند.

زمانی که اولین بازی الیت منتشر شد، به بازیکنان سطحی از آزادی داده شد که در آن موقع دیده نشده بود. تنها هدف بازی تبدیل شدن به یک خلبان زبده و مشهور است و بازیکنان می توانند با حمل و نقل محموله ها، حمله به کشتی های فضایی دیگر و شکار دزدان دریایی فضایی به این سطح از معروفیت در بازی دست یابند. الیت در کنار این سطح از آزادی که در اختیار بازیکنان قرار داده بود، از نظر فنی نیز با سیستم های رویه ای و گرافیک خود متفاوت از بقیه بازی ها بود.

The Legend of Zelda 1986

تا این مرحله در صنعت بازی، بازی های دنیا باز به نوعی در انحصار رایانه ها بودند، اما در اوایل تا اواسط دهه 1980، کنسول های خانگی به لطف نینتندو، محبوبیت زیادی پیدا کردند. انتقال ژانر دنیا باز به اتاق های نشیمن و صفحه های تلویزیون تنها مستلزم زمان بود و یکی از اولین نمونه ها بازی کلاسیک The Legend of Zelda بود. البته اثری نظیر Hydlide 1984 و چندین بازی دیگر نیز راه را برای زلدا هموار کردند.

با توجه به گستره بازی های دنیا باز مدرن، فراموش کردن گذشته و بازی های کلاسیک آسان است، اما زلدا تجسم بسیاری از فلسفه های پشت طراحی المان های مختلف ژانر دنیا باز است. این بازی در هسته خود، یک تجربه سند باکس است که به بازیکنان اجازه می دهد تا راستا خود را پیدا نمایند، در سازه های مخفی را به طور تصادفی باز نموده و به هر ترتیبی می خواهند با دانجن ها سروکله بزنند. جالب است بدانید که حتی می توان استدلال کرد که Legend of Zelda کمی بیش از حد دنیا باز بود زیرا در آن موقع از دست دادن آیتم های ارزشمند برای بازیکنان بسیار آسان بود. شاید به همین علت است که نینتندو دنباله های زلدا را خطی تر فراوری نموده است. با این حال، این شرکت با Breath of the Wild بار دیگر به فرمولی بازگشت که سری را با آن شروع نموده بود.

در حالی که Ultima 1،Elite و The Legend of Zelda بعضی از اولین بازی هایی هستند که بسیاری آن ها را از سبک دنیا باز می دانند، اما این ژانر هنوز چند مرحله دیگر را پشت سر گذاشته قبل از اینکه بیشتر شبیه به چیزی که امروزه هست، گردد. به عنوان مثال، بسیاری از بازی های دنیا باز مدرن، شامل شهرهای بزرگی هستند که در بازی های ذکر شده اثری از آن ها چندان دیده نمی گردد. بازی هایی نظیر Turbo Esprit و !Vette پیشگام عمل قرار دادن شهرهای بزرگ درون بازی های ویدیویی بودند. پس از آن بازی ها، به طور کلی بازی های دنیا باز با ترکیب المان هایی که در بازی های قبل خود مشاهده نموده بوند، به شکل مدرن و امروزی ساخته شدند.

به عنوان مثال، Hunter در سال 1991، اولین بازی دنیا باز بود که تقریبا دو دهه قبل از انتشار فار کرای 2 به وسیله یوبی سافت، تجربه ای بزرگ و سندباکس را با سلاح ها، وسایل نقلیه و ساختمان های قابل اکتشاف ارائه می کرد. در سال 1996، بازیکنان به لطف The Elder Scrolls 2: Daggerfall از بتسدا، دنیای بزرگ را مشاهده کردند که در آن موقع دیده نشده بود. این بازی با مساحتی بیش از 209 هزار کیلومتر مربع با 15 هزار شهر و 750 هزار شخصیت غیر قابل بازی، همچنان یکی از بزرگ ترین بازی های موجود در بازار است

جمع بندی

دقیقا مانند هر چیز دیگری در دنیا، بازی های ویدیویی نیز از فرایندی تکاملی برخوردار هستند. همانطور که قبل از دویدن باید به راه رفتن مسلط شویم، توسعه دهندگان بازی نیز قبل از روایت داستان های شاخه ای و سیستم های پیچیده باید راه ساخت یک دنیا بزرگ را بیاموزند. در نهایت اگر بازی هایی نظیر Ultima و Elite به شکل گیری این راستا یاری نمی کردند، بازی های دنیا باز دیگر به شکل امروزی وجود نداشتند.

منبع: Den of Geek