چیزی که ادبیات را خانه نشین می نماید - وبلاگ همه خوبا

به گزارش وبلاگ همه خوبا، عباسعلی وفایی با اشاره به کاربردی نبودن رشته ادبیات با روش های فعلی که منجر به بی کاری دانشجویان آن می گردد، می گوید: این رشته باید از این حالتی که جنبه محفوظاتی و تئوری دارد فاصله بگیرد. امروزه هیچ رشته ای نباید خالی از این لطف باشد که در جامعه مورد بهره برداری قرار گیرد، پس باید جنبه های کاربردی و کارکردی پیدا کند.

این عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی در گفت وگو با وبلاگ همه خوبا، درباره میزان علاقه مندی دانشجویان، خصوصا دانشجویان رشته زبان و ادبیات فارسی اظهار کرد: اگر بخواهیم مقایسه ای به نسبت گذشته داشته باشیم باید گفت بنا بر دلایل مختلفی این علاقه مندی فروکش نموده است. ضمن این که صندلی رشته زبان و ادبیات فارسی در بین رشته های دانشگاهی نسبتا تنزل پیدا نموده، که این به انگیزه ورود دانشجویان به این رشته و شغل آینده شان برمی گردد.

او اضافه نمود: امروزه کسی که در رشته زبان و ادبیات فارسی فارغ التحصیل می گردد نمی تواند شغلی به دست بیاورد، که همین انگیزه ورود نخبگان را به این رشته کمتر می نماید و ممکن است جزء الویت های آخر آن ها رشته ادبیات باشد که این صورت نازیبایی دارد. اما بعضی رشته های علوم انسانی همچنان مورد توجه هستند و انگیزه ورود بچه ها به آن ها بیشتر و بالطبع به ادبیات کمتر است.

وفایی با بیان این که زبان و ادبیات فارسی روزگار بدحالی دارد، گفت: به نظر می آید که خیلی برنامه ریزی خوبی برای این رشته نشده درحالی که برنامه های خوبی می شد انجام داد. کسانی هم که به رشته ادبیات فارسی می آیند بی انگیزه هستند و علاقه ای ندارند. به طور کلی، نسبت به گذشته تعداد کسانی که با علاقه و انگیزه خاصی به این رشته بیایند و به معنای واقعی دانشجوی ادبیات فارسی باشند و تحقیق و پژوهش نمایند و مطالعات دامنه داری داشته باشند خیلی کم تر شده که متاسفانه این مسئله خیلی صورت زیبایی برای زبان و ادبیات تاریخی ما نیست.

این استاد دانشگاه همچنین به کاربردی نبودن رشته زبان و ادبیات فارسی با شیوه های فعلی اشاره نمود و ادامه داد: به خاطر همین کاربردی و مهارتی نبودن است که می بینیم بسیاری از فارغ التحصیلان رشته های دیگر به میدان ادبیات فارسی وارد می شوند و ادعایی هم دارند و خود را صاحب نظر می دانند. اگر بخواهیم رشته ادبیات فارسی را نجات دهیم باید این مسائل را حل کنیم که البته باید نجات دهیم، چون اگر نجات ندهیم زبان مان را نجات نمی دهیم. هیچ کشوری نیست که افراد خوش فکر در زبان ملی شان تحصیل ننمایند. همچنین اول زمینه جذب آن ها در کار را هم باید فراهم کنیم.

عباسعلی وفایی با اشاره به پیشنهاد خود مبنی بر تشکیل کانون ویراستاران، اعلام کرد: در حال حاضر چقدر انجمن ها و کانون های مختلف در کشور داریم؛ همانند کانون حساب رسان که فقط کسانی وارد آن می شوند که تحصیلات مرتبط دارند. اگر ما با توجه به غلط هایی که امروزه در کتاب ها و مطبوعات داریم و هیچ متولی ای هم برای صیانت از رسم الخط وجود ندارد، یک کانون ویراستاران در کشور داشته باشیم که متخصصانی بر این موارد نظارت نمایند، آن وقت باز هم رشته زبان و ادبیات فارسی دغدغه کار خواهد داشت؟

او در ادامه در پاسخ به سوالی درباره وضعیت کتاب های ادبیات فارسی در دانشگاه، گفت: کتاب های تخصصی یک مقدار وابسته به استاد است، که البته درستش هم همین است. ادبیات آن قدر دامنه درازی دارد که محدود کردن آن اصلا کار درست و دقیقی نیست. در مورد فارسی عمومی، باید به این توجه کرد که خیلی از کتاب ها جنبه بازاری دارند. با مطالعه ای که چند سال پیش انجام شد قریب 500 کتاب فارسی عمومی و با بعضی روایت ها 700 کتاب فارسی برای دانشگاه تدوین شده که این آفت بزرگی است؛ یعنی هر کس در دانشگاهی درس می دهد، اگر به ازای هر ساعت تدریس 10 هزار تومان حق التدریس بگیرد که در طول ترم شاید حتی به 500 هزار تومان هم نرسد، با تالیف کتاب چندبرابر آن را دریافت می نماید.

وفایی در انتها اعلام کرد: الان در اغلب دانشگاه ها استادان کتاب دارند و همان را تدریس می نمایند و درآمد اقتصادی هم از آن کتاب ها دارند. این آفتی است که بعضی بچه ها را بیشتر زده می نماید چون مطالبی را می خوانند که تکراری است یا قبلا خوانده اند و مطالب این کتاب ها خیلی برای بچه ها لطفی ندارد. به علاوه جنبه مهارتی هم در این کتاب ها ضعیف است و روش های نوین را هم کمتر مشاهده می کنیم. همچنین این که متاسفانه درس فارسی عمومی را در بسیاری از موارد حتی در دانشگاه های مادر، استادان صاحب نام و باتجربه تدریس نمی نمایند و درس فارسی عمومی را اغلب به فارغ التحصیلان و تازه کاران می دهند؛ اما چه اشکالی دارد که یک استاد مطرح سر کلاس دانشجویان مهندسی برود و فارسی عمومی درس بدهد؟