فرهاد مجیدی، ترسو یا ماجراجو؟ - وبلاگ همه خوبا

به گزارش وبلاگ همه خوبا، فرهاد مجیدی، مربی جوان باشگاه استقلال، بالاخره به چیزی که از آن به عنوان شایعه یاد می شد، رنگ واقعیت پاشید و از استقلال جدا شد. او در فاصله چند هفته مانده به تثبیت قهرمانی تیمش در لیگ برتر ایران، با این شایعه روبه رو شد که هنوز لیگ ایران به انتها نرسیده، مشتری جدیدی در لیگ امارات دارد. خودش هرگز چیزی را تأیید و تکذیب نکرد، ولی حال و روز الوصل امارات، تیمی که فرهاد چندین سال در آن توپ زده بود، این حدس را قدرت می بخشید که مجیدی قرار است به این باشگاه برشود و این بار روی جایگاه سرمربیگری آن ها بنشیند. رابطه خوب مجیدی با مدیریت الوصل نیز مزید بر علت شده بود تا آنچه از آن به عنوان شایعه یاد می شود، چندان هم بی ربط جلوه نکند.

لیگ که تمام شد و فرهاد با چشم های گریان مدال قهرمانی را به سینه چسباند، بی پرواتر از قبل از شایعه مذکور یاد شد. می گفتند این اشک ها نه رنگ شوق، بلکه بوی جدایی می دهد. این بار دیگر نیاز به زمان زیادی نبود تا تصمیم فرهاد مجیدی قطعی شود؛ او با نوشتن بیانیه ای از مدیریت استقلال خواست مجوز خروجش از استقلال به مقصد امارات صادر شود. مقصد، اما غیرمنتظره بود؛ الاتحاد کلبا! خبری از الوصل نبود و فرهاد مجیدی با تیم نه چندان مطرح اماراتی به توافق رسید؛ توافقی که عنوان می شود یک ساله است و می تواند یک سال دیگر هم تمدید شود. او در میان بهت هواداران استقلال که می دیدند مدیریت باشگاه آبی نیز رضایت نامه را صادر کرده، عکسی با پیراهن باشگاه اماراتی گرفت تا جایی برای شک و شبهه باقی نماند. فرهاد سریع تر از چیزی که تصور می شد، استقلال را ترک کرد تا به امارات برشود. از این به بعد او قرار است هدایت تیمی را در لیگ ادنوک به دست بگیرد که شرایط خوبی نداشته و از رده یازدهم تا چهاردهم امارات دست و پا زده است.

خروج فرهاد مجیدی از استقلال و وداع نابهنگام او با این باشگاه، حرف وحدیث های زیادی در پی داشته است؛ عده ای به او تاخته و گلایه کرده اند که دوباره استقلال را تنها گذاشته و عده ای هم حق را به مجیدی داده اند تا در عرصه مربیگری روز های تازهی را تجربه کند. در میان این دو تحلیل، رنگ دو نکته پررنگ تر است: تصمیم به ترک استقلال از ترس فرهاد مجیدی است یا حس ماجراجویی اش گل کرده است؟

فرهاد ترسید

برای ترسیم فکریت عده ای که رفتن فرهاد مجیدی را پای ترسو بودنش می گذارند، می توان به چند نکته کلی اشاره کرد؛ مواردی که قطعا می توانست بیش از این هم باشد.

وداع در اوج: شاید مهم ترین انگیزه ای که باعث شد فرهاد مجیدی استقلال را ترک کند، سناریوی وداع در اوج است. او قدرتمندترین قهرمانی تاریخ لیگ برتر ایران را رقم زد و استقلال را بدون شکست، آن هم بعد از 9 سال ناکامی، به قهرمانی رساند. فرهاد از نتایج سال آینده ترسید. او نگران بود خاطره خوشی که در فکر هواداران ساخته، کم رنگ شود و دیگر روی سکو، کسی اسمش را با صدای بلند فریاد نزند.

دفاع از عنوان قهرمانی: این موضوع هم یک جمله کلیشه ای دارد که کهنه نمی شود: قهرمان شدن سخت است، ولی دفاع از عنوان قهرمانی سخت تر. شاید فرهاد مرد روز های سخت تر استقلال نبود. او احتمالا نگران این بود که نتواند استقلال را برای دومین سال پیاپی، موضوعی که قاعدتا خواست هواداران این باشگاه است، قهرمان کند. این مورد نیاز به روحیه ای قوی، برنامه ریزی مدون تر و البته تلاش دوچندان دارد. احتمالا فرهاد از لحاظ روحی و روانی آن قدر قدرت نداشت تا بماند و استقلال را برای دومین بار پیاپی قهرمان کند. او کار سخت را که قهرمانی بود، انجام داد؛ ولی از انجام کار سخت تر که دفاع از عنوان قهرمانی بود، سر باز زد.

سختی های احتمالی در سال دوم: ترس فرهاد مجیدی شاید در این زمینه بیش از بقیه موارد باشد. اتفاقا هر دو مورد نخست زیرمجموعه این بخش است؛ ولی اگر او همان توهم توطئه ای را که بار ها مربیان لیگ فزونی در آن دمیده اند، باور داشته باشد، احتمالا راضی به ماندن نشده است. به عبارتی، برای ماندن ترسیده است. فرهاد مجیدی در کنار چند مربی دیگر، در زمره آدم هایی است که زیاد از عبارت نمی خواهند و نمی گذارند که قهرمان شویم استفاده کرده است. در فصل جاری کمتر، اما در سال های اخیر مکرر این جمله را گفته است. فرهاد مجیدی در مواجهه با چنین فرضیه و توهمی، ترجیح داد راه خروج را به جای بقا برگزیند.

سلطان خداحافظی های نابهنگام: برای توضیح این مورد نیاز به واکاوی چندانی نیست. او شاید تغییراتی در فلسفه مربیگری خود ایجاد کرده باشد، اما ویژگی های اخلاقی اش تغییر زیادی نکرده است. فرهاد در استقلال، سلطان خداحافظی های نابهنگام است. اوجش در لیگ یازدهم بود که تیمش برای قهرمانی می جنگید، اما پایش را در یک کفش کرد که به دلیل مسائل خانوادگی باید به امارات برود. او استقلال را تنها گذاشت تا قهرمانی از کف این تیم برود. دو فصل بعد هم به طور ناگهانی گوشه های زمین را بوسید تا یک باره با خداحافظی اش بسیاری را غافلگیر کند. اصل غافلگیری را این بار در درست ترین زمان ممکن به جا آورد و در شرایطی که عنوان شده بود قراردادی سه ساله با استقلال دارد، راهی امارات شد تا سرمربی تیم گمنام الاتحاد کلبا شود.

فرهاد مجیدی ماجراجو می شود

دلایلی که نشان می دهد فرهاد مجیدی از عدم توانایی برای تکرار قهرمانی ترسیده همان قدر که قابل وصف است، می تواند با زاویه دید دیگری بررسی شود. زاویه ای که فرهاد را نه یک مربی ترسو، بلکه یک مربی جوان، ماجراجو و جویای نام توصیف می کند.

پختگی فرهاد مجیدی: واقعیت این است که فرهاد مجیدی در عرصه مربیگری، مربی پخته ای شده است. او کارش را با دستیاری شروع کرده و هیجانات ناشی از ترشح آدرنالین را هم سپری کرده است. در فصل جاری، کمتر رو به بیان جملات هیجانی آورد و کمتر بهانه تراشید و بیشتر تلاش کرد در فضای مجازی حضور چندانی نداشته باشد و در نهایت مزد تحولاتش را گرفت. او به جای بهانه، کار کرد و استقلال را بعد از 9 سال قهرمان کرد؛ آن هم در شرایطی که پیش از او، مربیان ریزودرشت زیادی به استقلال آمدند که نتوانستند کار فرهاد را تکرار کنند. او با چنین پختگی ای، از لحاظ فنی به این نتیجه رسیده که نیاز به هدفی تازه در زندگی حرفه ای خود دارد. پس تصمیم فرهاد، حاصل یک پختگی فنی است که احتمالا جزئی از برنامه های بلندمدت دوران مربیگری اش است.

نگاهی به آینده: انتخاب فرهاد مجیدی هوشمندانه است؛ جدایی از لیگ و تیمی که فشار و استرس زیادی به او وارد می کند، به مقصد تیمی که می تواند با فراغ بال، پروژه بازسازی اش را رقم بزند. در الاتحاد کلبا کسی از فرهاد مجیدی توقع قهرمانی ندارد. او همین که تیم را در میانه بالای جدول نگه دارد، کارستان کرده است. این پروژه، ولی می تواند برای فرهاد مجیدی فرصتی برای پیاده کردن ایده های فنی اش باشد. اگر موفقیتی در این زمینه حاصل کند، آن وقت به درستی به هدفی که در سر دارد که رسیدن به نیمکت تیم های بهتری در امارات و حاشیه خلیج فارس است، می رسد. او سال ها در لیگ امارات بازی کرده و با شرایط این لیگ آشناست. بعید است فرهاد مجیدی بی گدار به آب زده باشد. الاتحاد کلبا، اولین پله از ماجراجویی عربی او خواهد بود.

گزینه باز بازگشت: دیگر نکته ای که جدایی مجیدی از استقلال را هوشمندانه جلوه می دهد، خراب نکردن پل های پشت سر است. او به عنوان قهرمانی محبوب از تیمی جدا شده که راه قهرمانی را گم کرده بود. فرهاد حالا هر زمانی که هوس کند، می تواند به تیم استقلال که مربیگری در آن کار ساده ای نیست، برشود. او رفت تا در استقلال جاودانه باشد. شاید اگر مجیدی می ماند و استقلال را قهرمان نمی کرد، به این زودی ها فرصت بازگشت نصیبش نمی شد؛ اما با این خروج او هر زمان که برشود، دست کم خیالش راحت است که دو فصل را به راحتی سرمربی این تیم می شود. این موضوعی است که مجیدی در بیانیه خروجش نیز آن را رد نکرده است؛ مربیگری در امارات تجربه تازه ای برای مربی ایرانی است و از این منظر پیشنهاد کار تازهم را دریافت کردم و طی نامه ای درخواست جدایی خود را تقدیم مدیریت کردم. از باشگاه می خواهم که با موافقت خود، من را در راستا آینده ام حمایت کند. روز هایی خوب و پرامید برای استقلال آرزو می کنم و همین که شما را لحظه ای از موفقیت اخیر استقلال شاد دیده ام، بزرگ ترین دستاورد و پاداش برای من است. خداحافظی بخشی از چالش شغل ماست. من را در کار تازه ام همچنان همدل با خود بدانید. گوشه قلب تان اگر جایی دارم، آن بزرگ ترین جایگاهی است که در عمر ورزشی ام به دست آورده ام. شک ندارم روزی خواهد رسید که با تجربه بیشتر و پخته تر استقلال را به قهرمانی آسیا می رسانم.